miðvikudagur, febrúar 28, 2007

Síðustu metrarnir

Bloggleysi síðustu daga skýrist af Flensuskít. Var svo óheppinn að falla kylliflöt fyrir flensunni á laugardaginn og var ekki á það bætandi. Nógu erfitt að vera orðin eins og lítill hvalskálfur! Nú hósta ég og hnerra og er með hálsbólgu og hor. Lét það eftir mér að panta tíma hjá lækni og á að mæta í dag. Undir venjulegum kringumstæðum hefði ég nú ekki farið til læknis en núna er best að hafa allan varan á.

Aðeins tvær vikur í stóru stundina og núna er allt að verða tilbúið. Búin að fá góðan poka af fötum frá mágkonu minni í Hfj og fékk stóra ferðatösku með fötum, senda í pósti frá mágkonu á Akureyri í gær. Takk Bryndís og Soffía! Vaggan er komin upp, takk Einara og co! Núna liggur fyrir að skipuleggja skápapláss svo hægt sé að koma fötunum fyrir!

"Vinnumennirnir" eins og Hinrik karlar þá, hafa verið duglegir síðustu daga að klæða blokkina, eru nú búnir að vera hér fyrir utan gluggann hjá mér og það hefur verið svolítið ónæði af því. En ég geri fastlega ráð fyrir að þeir verði búnir áður en barnið kemur og það er fyrir öllu.

Bumbubúinn er kröftugur einstaklingur, hreyfir sig mikið og mjakar sér enn meir. Finnst stundum eins og hann ætli úr bumbunni. Hinrik er duglegur að syngja fyrir hann, aðallega lagið "Krummi prumpar úti" sem hann heyrði í einhverju barnaefni.... hann hefur húmor hann Hinni minn!

fimmtudagur, febrúar 22, 2007

Frábært!

Gott hjá Bændasamtökunum!!!

Öskudagur




Mynd eftir Hinrik af mér og litla bróður í maganum á mér!

í lok dags í leikskólanum


Undirbúningur


Flottastur




Dagur að kveldi komin, viss um að þetta hefur verið góður dagur hjá okkur afmælisbörnunum; Mér, Jóni Baldvini og Haraldi Noregskonungi!


miðvikudagur, febrúar 21, 2007

21.02 1971

Fyrir 36, árum var 21. febrúar konudagur!
Í dag öskudagur og veðrið yndislegt.
Hinrik farinn í leikskólann sem Leiftur MacQueen úr Cars, allur rauður í framan rosaflottur, set inn myndir við fyrsta tækifæri.
Dagskrá dagsins er einföld, mæðraskoðun eftir hádegi og svo eitthverjar útréttingar.
Þakka góðar kveðjur hér að neðan og í sms, og takk fyrir E-kortið Einara og Svínagengi!
Knús ammilisbadnið


Hildur 4. mánaða og Pabbi

þriðjudagur, febrúar 20, 2007

Saltkjöt og baunir

Mamma býr til bestu baunasúpu í heimi. Og nú í tilefni Sprengidagsins er ég að springa, í orðsins fyllstu merkingu. Við Hinrik vorum að koma heim úr Saltkjöti og Baunum hjá mömmu og við erum hamingjusöm! Ingó fær sinn skammt þegar hann kemur heim.


Svínafiskar,hestavog

Ár svínsins gengið í garð og Fiskamerkið komin í tunglin.. ég er bæði. Og það merkilega er að Ingó er líka bæði.. og ófæddur sonur okkar verður bæði líka. Aumingja Hinrik sem er Vog og Hestur! Einn á móti Svínafiskunum! Annars finnst mér voðagaman að pæla í stjörnuspeki og þá aðallega fiskunum, þó ég sé ekki að trúa blint á þessi fræði eru oft skemmtilegar tilvitnanir sem passa við mann! Mér fannst merkilegt þegar vinkona mín fór að tala um manninn sinn Vogina og ég sá Hinrik fyrir mér! Hann er mikil vog og það sem hefur bjargað honum síðustu mánuði er Úllen dúllen doff... hann á svo erfitt með að velja og þá úllar hann bara... mjólk eða vatn með matnum.. úllum það!
Smá stjörnumerkjapæling á Sprengidag!

sunnudagur, febrúar 18, 2007

Bryndís Schram

Mikið rosalega er ég hrifin af Bryndísi Schram, hún var í Silfri Egils í dag og ég var sammála öllu sem hún sagði. Sérstaklega hvað við værum orðin Amerikaníseruð og hvað þetta væri allt saman hættulegt.
Mér finnst einhvernvegin allt vera að fara til andskotans, bil milli ríkra og fátækra að aukast og fátækum að fjölga. Það eru margir sem í dag, 18. febrúar eiga ekki fyrir mjólk. Þekki það sjálf.

Eiríkur

Þá er Júróvisjón partíinu lokið á Drekavöllum og meðan við Ingó svitnuðum við að sjá hver varð í öðru sæti og kviðum því að Jónsi myndi vinna hoppaði Hinrik af kæti. Þegar tilkynnt var svo að Eiríkur hefði unnið öskruðum hjónin við eins og við mark í landsleik. Þvílík gleði, þó við hefðum viljað fá Heiðu meðal þriggja efstu þá sættum við okkur við þessi úrslit svo lengi sem Eiríkur vann!

Hinrik var ekki eins glaður, hann hentist úr sófanum, sparkaði í stólinn sinn og fór inn í eldhús að gráta! Greyið mitt litla var ekki glaður, hann hélt með Jónsa, Friðriki og Bríeti Sunnu (því hún er ljóshærð, hans orð!) Hann var ekki sáttur og við þurftum að róa hann niður og knúsa og dreifa huganum! Hehehe
Er samt að hugsa núna um norræna þáttinn sem Eiríkur er búin að vera í fyrir okkar hönd síðustu ár... verður hann áfram eða hvað!?
Alltaf gaman að Júróvisjón

fimmtudagur, febrúar 15, 2007

101

Fór í miðborgina í dag, varð vitni af manni sem gekk berseksgang í strætó, bílstjórinn var með skelfingarsvip og fólk reyndi að komast út úr vagninum. Maðurinn staldraði ekki lengi við inni í vagninum en þegar hann kom út lokaði bílstjórinn hurðunum og maðurinn byrjaði að ráðast á vagninn sjálfan! Þetta fékk mig til að hugsa um hvað miðbærinn hefur breyst á síðustu árum. Ég bjó í 5 ár í 101 og leið vel í 4. Síðasta árið var orðið mun meira um ofbeldi og var rúðan í hurðinni okkar brotin tvisvar á mánaðartímabili. Þó ég sakni þess að búa í hringiðunni og geta skroppið í bókabúð ofl sent að kveldi þá kann ég ágætlega við að vera orðin úthverfakona!

miðvikudagur, febrúar 14, 2007

San Valentino

Gleðilegan heilagan Valentínusardag

Mynd eftir Hans í Ásgarði

Finnst þessi dagur alltaf fallegur, sennilega vegna þess að honum eru tengdar góðar minningar frá Ítalíu.


mánudagur, febrúar 12, 2007

Bafta

Kom mér vel fyrir fyrir framan imbann í gær til að horfa á Bafta verðlaunin, það var útsending á Rúv en ekki bein.. nokkrum klukkutímum á eftir rauntíma. Þulur var Kvikmyndagagnrýnandi Rásar 2 sem ég man ekki hvað heitir. Ég helt ég myndi tapa mér!! Maðurinn malaði stöðugt inná útsendinguna, endurtók nöfn kvikmynda og kvikmyndaleikara og eyðilagði brandara þeirra sem kynntu og verðlaunahafa, með því að kjafta eitthvað sem engu máli skipti. Mér var nóg boðið þegar kynnt var hvaða tónlist var tilnefnd sem tónlist ársins.. og hann malaði og malaði og maður heyrði ekki tónlistina sem var að keppa. Það sem verra var að það sem hann sagði var endurtekning og endurtekning og endurtekning... alltaf sömu hlutirnir og svo gjörsamlega taktlaust... Myndin The Departed var með nokkra mismunandi titla á íslensku osfrv. Ég skil vel að sumir vilji hafa þul á svona útsendingu, en að þulurinn geti ekki haldið kjafti þegar fólk er að þakka fyrir sig það skil ég ekki.
Endaði með því að slökkva á Rúv og horfa á Ugly Betty.. snilldarþættir!

sunnudagur, febrúar 11, 2007

Ótitluð skáldsaga fyrstu 3. kaflar.

Hér eru aftur fyrstu þrír kaflarnir af skáldsögunni minni.

1. kafli

Ég var búin að búa hérna í 2. ár.
Það var svolítið skrítið til þess að hugsa að á þessum tveimur árum var ég aldrei búin að fara heim. Mig langaði oft heim en ekki það mikið að ég hringdi í bankann til að fá hækkaðan yfirdráttinn. Það var svo rosalega dýrt að fljúga til Íslands frá Ítalíu, ekkert beint flug.
Vor í lofti, samt bara byrjun mars. Sumarið yrði komið eftir tvo mánuði með öllum sínum hita.
Á leiðinni í skólann leit ég upp, hafði lært það þegar ég var skiptinemi 10 árum áður, merkilegt hvað maður sá umhverfið í öðru ljósi bara með því að líta upp. Skoða fallegu byggingarnar, sótið, listaverkin utan á húsunum, þvottinn og blómapottana. Ég var á leið í skólann, þar voru vinir mínir. Giada 21. árs unglingur með mikla hæfileika, Chiara fordekruð dýralæknisdóttir, Saleti 30. brasilísk læknisfrú að leika sér með peninga mannsins síns. Og Andrea yndislegur samkynhneigður þræll tískunnar.
Stundum fílaði ég mig eins og miðaldra konu í skólanum en það var nú sennilega bara reynslan sem íslenskur raunveruleiki bauð uppá. Ítalir hafa ekki sumarvinnu, ég byrjaði að vinna 10. ára. Á ítalíu er það barnaþrælkun. Ítalir fluttu líka aldrei að heiman. Ekki fyrr en mamma og pabbi voru búnir að kaupa handa þeim íbúð og þeir að gifta sig. Oft fluttu þeir ekki saman fyrr en daginn eftir brúðkaupið.. klikkun fannst mér.
Síminn minn hringdi, nafnið Alberto blikkaði á skjánum, ég fann smá skelfingarhroll hríslast um mig, var enn í viðjum geðveikinnar fann ég. Berti skerti... ætti ég að svara, vissi svo sem hvað hann vildi. Vildi fá mig aftur. Tveimur árum áður hafði ég kynnst Berta skerta á netinu. Sennilega var það ástsýkin í mér sem fékk mig til að lita við honum tvisvar. Hann kom til Íslands og ég ákvað að gefa honum séns... hefði betur ekki gert það því eftir eitt ár í sambandi við hann var ég orðin gjörsamlega búin andlega.
Hann var einkasonur, fordekraður geðsjúklingur, í dag var hann með hálfrakaðann haus og hálft skegg. Alveg satt, vinstra megin var hár og hægra megin var skalli. Hægra megin var skegg og vinstra megin ekkert. Eins og teiknimyndafígúra. Lýsti honum náttúrulega vel.
Þegar ég hætti með honum byrjaði ég með öðrum sem var í hæfilegri fjarlægð. Var ekki ástfangin af honum en fann að það var eina leiðin til að slíta mig úr geðveikinni. Ég leigði af foreldrum Berta og hann vildi að ég færi. Ég vildi það og við undirbúninginn kom tilboð frá Berta, ég mætti halda áfram að leigja þessa íbúð, ef að ég myndi bara totta hann einu sinni í viku, á laugardögum!
Mætti alveg eiga kærastann áfram ef að ég bara tottaði hann.
Og núna var hann að hringja í mig til að rukka mig fyrir gjafirnar sem hann var búin að gefa mér síðusta árið. Hálsmen, eyrnalokkar, gerfipels, úr og farsíma og svo eitthvað fleira smálegt. 50.000.- íslenskar.
Ég var að spá í að borga honum, það væri sennilega best til að losna við hann,“Halló...”
“Hvar eru peningarnir mínir” rödd hans hljómaði eins og í leigumorðingja,
“Ég er með þá, komdu klukkan 19. í kvöld” sagði ég og fann hvernig röddin mín titraði. Ég skellti svo á. Ok, 4 tímar í skólanum, svo heim og undibúa mig fyrir geðsjúklinginn, afhenda peningana og fá hann út úr lífi mínu fyrir fullt og allt.

Salete tók á móti mér þegar ég kom í skólann. Hún var hálfföl, það var ekki fitututla utan á henni en samt var hún með fitukomplexa.
“Er allt í lagi með þig” spurði ég og horfði á hana spurnaraugum. “Jújú, svaraði hún, ég er bara þreytt eftir nóttina, var á klósettinu í alla nótt. “Nú spurði ég, ertu lasin?” “Nei þetta eru nýju megrunarpillurnar, þær skilja fituna frá matnum og nú rennur bara fita úr rassinum á mér..!” “Ha?” “Ég er með dömubindi, þarf að skipta á klukkutíma fresti.. þetta er svakaleg vont, hefði ekki átt að taka svona margar!”
Maðurinn hennar Salete, Mario, var tannlæknir, hann gat skrifað út reseft og hafði strax skrifað út fyrir þessum nýju pillum frá Ameríku, Salete hélt áfram “Ég fór á næturklúbb í gær, og þegar ég var að dansa tók fann ég að eitthvað rann niður löppina á mér, ég var ekki í nærbuxum, kjóllinn var svo þröngur, ég hljóp á klósettið og sá þá að þetta var fita og hún var komin í kjólinn minn, rauðleit eins og ég væri með túrblett á rassinum. Ég fór heim” Þetta kom mér ekkert á óvart, Salete var ótrúleg, og hennar vinkonur. Fyrstu og einu brjóstin sem ég hafði komið við voru bjóst Önu vinkonu hennar, 5 dögum eftir aðgerð. Voða þrýstin og fín en kannski ekki alveg eitthvað sem manni langar til að snerta sem gagnkynhneigð ung kona!
Kannski var það af því að hún var frá Brasilíu en fyrir henni var ekkert mál að fara í lýtaaðgerðir og útlitið skipti öllu máli. Salete var smá skökk til augnanna, það var af því að hún hafði farið í aðgerð til að láta lyfta augunum þegar hún var 22. ára. Hún fór til flottasta lýtalæknis í Sao Paolo en þar sem hún var ekki “celebrity” lét hann nema framkvæma aðgerðina. Það mistókst smá. Sást ekkert voðamikið en samt svolítið. Núna var Mario að vinna að skiptivinnudíl við vin sinn lýtalækni, sem samanstóð af því að hann myndi gera við tennurnar í fjölskyldunni meðan lýtalæknirinn lappaði uppá Salete. Nota Bene, Salete var bara 28. ára.

Þegar skóladagurinn var búin flýtti ég mér heim til að taka á móti Berta skerta, ég var með 30.000 íslenskar í vasanum og ætlaði að láta hann fá þá og vonandi yrði málið dautt. Það var nóg fyrir símanum og smá auka, ég ætlaði ekki að borga fyrir afmælis og jólagjöf! Ég fór í snögga sturtu, varð að flýta mér og nota bara sjampó því vatnið dugaði ekki til að nota hárnæringu líka. Ég fékk mér einn bjór og fór að teikna fyrir skólann.
Þegar bjallann hringdi hrökk ég við og skemmdi teikninguna.
Hvar var Mauri, meðleigjandinn minn? Hann hafði lofað að vera komin heim. Ég gekk að dyrasímanum og svaraði. “Hæ þetta er Alberto..” “Ok ég kem niður” svaraði ég og hlustaði ekki á mótmælin. Ég skellti mér í lyftuna og dró djúpt andann. Fyrir framan blokkina mína stóð Berti, klæddur í hræðilega Hawai skyrtu sem mamma hans hafði örugglega keypt á hann á markaðnum, hann var fáránlegri en nokkurntíma fyrr en hvernig var annað hægt. Mamma hans tók til fötin hans á kvöldin, það sem hann átti að klæða sig í daginn eftir! Mitt hlutverk átti að vera það, og að skræla ofan í hann ávextina við matarborðið!
Ég horfði beint í augun á honum og sagði:“Hér eru peningarnir og farðu úr mínu lífi að eilífu...” “Hanna, þú veist að við getum haft þetta öðruvísi..!” “Hvað meinarðu?” Svaraði ég og fann hvað ég var virkilega búin að fá nóg. Ég sá fyrir mér mömmu hans grátandi að biðja mig um að halda áfram með honum, sá fyrir mér öll þau skipti sem hann hafði reynt að múta mér til að halda áfram að vera með honum, ég meina hann rukkaði mig leigu 3000 kall á mánuði fyrir að nota tölvuna hans sem hann var hættur að nota og hefði annars hent!
“Þú þarft ekki að hitta mig nema einu sinni í viku og sofa hjá mér þá þarftu ekki að borga peningana og við getum verið vinir!” “Sofa hjá þér, Alberto! Ég þoli þig ekki, þú ert fáránlegur og hér hefurðu peningana og farðu...” Ég fann hvernig ég titraði þegar ég henti seðlunum í hann, og fann hvernig bjórinn fór að virka. Peningarnir féllu ljúflega til jarðar, verst kannski að það var alveg logn, annars hefði ég notið þess að horfa á hann reyna að safna þeim saman. Ég snéri mér snögglega við og strunsaði að hurðinni, ég fann hvernig hjartað í mér barðist og svitinn spratt fram. Ég var svolítið hrædd um að hann myndi elta mig og jafnvel lemja mig.. ég náði með erfiðleikum að stinga lyklinum í skránna og loka á eftir mér. Ég andaði ekki fyrr en ég kom í lyftuna. Fann að tárin voru að spretta fram en náði að halda í mér uppá fimmtu hæð. Þegar ég kom inn brotnaði ég niður, og dyrabjallan byrjaði að hringja. Og hringja og hringja. Það var hann, brjálaður, ég fór útá svalir og sá hann speglast í glugganum á neðstu hæðinni á byggingunni á móti. Ég heyrði líka í honum öskra að þetta væru ekki allir peningarnir. Eftir 30. mínútur hætti hann og fór.
Og 10. mínútum seinna kom Mauri glaður heim. Hann kom beint inn í herbergi til mín og ég horfði á hann uppgötva hverju hann hafði gleymt! “Fyrirgefðu Hanna mín, ég var alveg búin að gleyma Skerta.” Hann tók utanum mig og bauð mér út að borða. Það var gott því ég átti engan pening! Hann fór með mig á pizzastað þar sem allar pizzur fyrir kvenfólkið voru hjartalaga! Mauri var yndislegur vinur. Hann var 3. árum yngri en ég. Nýbyrjaður með Rosu sem var 1.46 á hæð, sem passaði vel við Mauri því hann var bara 1.53! Ég var risavaxin miðað við hann en samt bara 1.67. Ég klappaði honum stundum á hausinn svona til að stríða honum.

Klukkan var orðin 12. þegar við komum heim. Ég bauð góða nótt og fór til að athuga hvort ég hefði fengið einhvern email. Ég komst ekki í pósthólfið mitt, sem var skrítið, skilaboð birtust á skjánum sem sögðu að ég væri ekki með rétt lykilorð!? ostur, lykilorðið mitt var ostur, allsstaðar, pósturinn minn, spjallforritið, alltaf ostur. Ég svitnaði, Berti vissi lykilorðið mitt, af hverju var ég ekki búin að breyta því! Asni hugsaði ég og þá heyrðist pípið sem sagði mér að ég væri að fá skilaboð í gemsann. Ég skoðaði skilaboðin: “ÉG HEF TEKIÐ EMAILINN ÞINN Í GÍSLINGU, BORGAÐU 20.000 INNÁ REIKNINGINN MINN, OG ostur VERÐUR AFTUR LYKILORÐIÐ ÞITT!”

Svar: “FARÐU Í RASSGAT OG TAKTU EMAILINN MINN MEÐ ÞÉR”

Kafli 2.

Mars leið áfram í rólegheitum og alltaf hitnaði í veðri.
Kirsuberjatrén voru farin að blómsta og fallegi bleiki liturinn skreytti garða borgarinnar. Torino hafði aldrei verið nein draumaborg í mínum huga en eftir tveggja ára dvöl vann hún á. Torino var fyrsta höfuðborg Ítalíu og var sú skipulagðasta sem ég hafði komið í. Hún var kassalaga og auðvelt að rata í henni. Hún var falleg og blómleg á sumrin en afskaplega svört á veturnar, enda talið að ein af sjö hurðum helvítis væri undir borginni. Torino er í Piemonte héraði, málískan sem töluð er þar var blönduð frönsku enda stutt yfir til Frakklands. Vinir mínir voru flestir “innflytjendur” frá öðrum borgum Ítalíu. Flestir fyrrverandi eyjarskeggjar, eða önnur kynslóð eyjarskeggja frá Sikiley eða Sardiníu. Mauri var frá Sardiníu, sem útskýrði hæðina á honum, sardiníubúar voru flestir stuttir í annan endann. Berti Skerti var innfæddur piemontese, “falso cortese” eða falsk kurteis. Máltæki sem ég var farin að trúa. Amma hans bjó á heimilinu, komin yfir nírætt og ótrúlega tvöföld. Hún gekk um götur bæjarins og úthúðaði dóttur sinni, móður Berta, og allri fjölskyldunni. Hún gekk um betlandi því dóttir hennar tók af henni allan ellilífeyrinn, gaf henni aldrei að borða og beitti hana líkamlegu ofbeldi! Ég heyrði einu sinni til hennar á markaðnum og ég trúði ekki eigin eyrum. Auðvitað var allt þetta lygi. Föðurbróðir Berta bjó líka hjá fjölskyldunni, hann var tannlaus alkóhólisti! Alveg satt, hann fékk skammtað einni fernu af rauðvíni á dag og réð hvenær hann drakk það. Náði að dreyfa þessum lítra yfir daginn. Hann betlaði líka og ræddi um ofbeldið sem hann varð fyrir heima á götum bæjarins, þar til honum var bannað að fara út. Enda átti hann erfitt með gang eftir óteljandi beinbrot sem hann hafði hlotið á fylleríum sínum. SÁÁ þekktist ekki í Piemonte og alkóhólisti eins og föðurbróðir Berta var bara kross sem fjölskyldan þurfti að bera.
Þessar minningar flugu um huga minn því nú var þessum kafla lífs míns lokið, vonandi allavegana. Berti hafði alveg látið mig vera eftir email gíslinguna en ég beið samt. Vissi að auðvitað myndi hann hafa aftur samband, væri sennilega að hugsa hvernig hann gæti náð sér niður á mér.
Skólinn gekk vel, en eftir tvö ár í Torínó var Róm farin að kalla í mig. Skólinn var með útibú í Róm og þangað hafði ég hugsað mér að fara og klára þriðja og síðasta árið. Ég myndi flytja í júlí þegar skólaárið var búið.
Nýji kærastinn Demetrio var farin að standa svolítið í mér. Hafði þjónað ágætlega sínum tilgangi meðan ég var að koma mér út úr Berta ruglinu. En ég var bara alls ekki nógu hrifin af honum. Hann var típískur choco gæi, grannur með sítt hár og grannar mjaðmir. Hann var tveimur árum yngri en ég en tíu árum óþroskaðri! Hann bjó hjá mömmu og pabba, hvað annað, í Róm. 700 km fjarlægð hentaði vel því þá þurfti ég ekkert að hitta hann of mikið. Hann átti það samt til að birtast hjá mér eldsnemma á morgnanna. Dingla á bjöllunni klukkan sjö ferskur úr næturlestinni. Detta dauðþreyttur niður þegar hann kom inn og sofa meðan ég var í skólanum, hitta mig svo í nokkra klukkutíma og taka svo næturlestina heim. Nennti þessu ekki alveg lengur!
Síðast þegar ég hafði farið til Rómar hafði ég hitt fjölskylduna hans. Mamma hans var hnellinn rauðhærð kella frá Sikiley. Hann og bróðir hans deildu herbergi sem var í raun og veru stofan í íbúðinni sem foreldrar hans höfðu fengið í brúðargjöf. Amman bjó í sjónvarpsherberginu og stóra systir hans gift og flutt að heiman til að þurfa ekki að deila herbergi með bræðrum sínum eða ömmunni. Demertrio hafði boðist gott starf í súpermarkaði í Milanó. Hann íhugaði lengi að taka því starfi en hætti svo við. Þar sem mamma hans var ekki til í að flytja með honum! Ég meina hver átti eiginlega að hugsa um greyið drenginn þegar hann kæmi heim úr vinnunni. Elda ofan í hann og þvo af honum! Þegar mamma hans sagði mér þessa sögu vissi ég ekki hvort ég ætti að hlægja eða gráta. Og nú var ég búin að ákveða það. Spennan var búin og nú fór hann bara í taugarnar á mér. Ég myndi hringja í hann í kvöld og segja honum upp.
Pressan var orðin mikil í skólanum. Við vorum bara 6. í bekknum og ég hafði komist inn sem ítali, talaði ítölskuna það vel að ég hafði flogið í gegnum stöðuprófið. Munaði heilmiklu í skólagjöldum en var erfiðara vegna krafanna sem voru gerðar í hinum ýmsu bóklegu fögum. Ég var að læra fatahönnun, hafði komið inn í skólann án þess að kunna að teikna. Var orðin helvíti fær eftir tvö ár. En bóklegu fögin voru sum svo leiðinleg. Torino er iðnaðarborg og því áhersla lögð á verksmiðjuframleiðslu í skólanum. Ekki mín sterkasta hlið að læra um framleiðslu efna á tæknimáli. Auðvitað mjög skemmtilegt en hönnun bílaáklæða var ekki á mínu áhugasviði. Torino er heimaborg Fiat og því mikil áhersla lögð á þá iðn. Mauri var einmitt bílahönnuður hjá Fiat. Hafði útskrifast úr skólanum mínum ári áður. Var strax komin í góða stöðu og farinn að hala inn pening. Skólinn í Róm var eitthvað sem mér fannst meira spennandi en minn. Þar var áherslan lögð á hátísku, og hátíska var svo mikil listrgrein engin fjöldaframleiðsla þar!

Þegar ég kom heim ákvað ég að elda mér eitthvað og hringja svo í Demetrio. Pasta með ragú varð fyrir valinu þar sem auðvelt var að sjóða pasta og opna ragú dósina. Eftir matinn settist ég niður með símann.
“Demetrio...”
“Halló ástin mín ein... ég er að koma til þín á morgun..”
“Ekki koma...” svaraði ég...
“Hvað viltu ekki hitta mig?”
“ Það er ekki það,”
“Nú hvað?” Tónninn í röddinni hans var búin að breytast...
“Ég held að þetta sé búið hjá okkur Demetrio! Búið að vera fínt hjá okkur en núna held ég að það sé bara best að við hættum þessu..”
“Ég vil ekkert hætta þessu, láttu ekki svona við ræðum þetta á morgun.” Mér leið eins og óþekkum krakka sem vildi ekki fara að sofa!
“Nei, Demi þetta er búið ég er ekki skotin í þér lengur”
“Hættu þessu Hanna mín, þú ert bara stressuð út af skólanum, við ræðum þetta á morgun ég er að fara í lestina klukkan 12.”
“Vertu ekki að eyða peningum í lestarferðina, ég vil ekki vera kærastan þín lengur og...” hann greip framm í fyrir mér;
“Hanna mín þú ert svo stressuð útaf prófunum, þú ert ekki með sjálfri þér ég er að koma.”
“Ekki koma....”
“Hættu þessu stressi Hanna þú elskar mig”
“Ekki koma!”
“Bless hjartað mitt sjáumst í fyrramálið”
“Ég verð ekki heima...”
Du du du du

Shitt, þetta ætlaði ekki að verða auðvelt! Hafði aldrei lent í þessu áður, maðurinn neitaði að hætta með mér! Ég þurfti ekki að fara í skólann á morgun, en ég vildi alls ekki vera eitthvað að taka á móti honum klukkan sjö í fyrramálið! Díses, prófin voru ekki fyrr en eftir tvo mánuði og hann talandi um stress.
Bjallan hringdi og ég hrökk við. Ekki alveg með taugarnar í lagi eftir þetta símtal. Flaug í hug að Demetrio væri komin, en hló með sjálfri mér því auðvitað var ekki möguleiki að hann gæti verið komin 700 kílómetra leið!
“Halló...?!”
“Hanna..” ég fraus, röddinn í Berta skar inní heilann á mér.
“Hún er ekki heima..”
“Ég veit þetta ert þú, ég sakna þín svo mikið, ég kom með peningana til að láta þig fá þá aftur, Hanna ég elska þig og veit þú elskar mig, sofðu hjá mér og allt verður gott aftur. Hanna...Hanna...?”
Ég skellti dyrasímanum niður og pakkaði mér inn í lakið mitt. Hvað í andskotanum var að þessum helvítis ítölum? Ég hafði bara átt tvo kærasta og þeir neituðu báðir að hætta með mér!

Í þetta skiptið var Berti niðri á bjöllunni í 50. mínútur, Mauri var í viðskiptaferð og ég ein heima. Sem betur fer hleypti enginn honum inn í bygginguna. Ég sofnaði óróleg. HVAÐ Í ÓSKÖPUNUM MYNDI GERAST Á MORGUN?


3. kafli.

Klukkan 5.30 hringdi dyrabjallan... ég rumskaði, hafði ekki sofnað fyrr en klukkan 4. og var alls ekki til í að fara að taka á móti Demetrio. Bjallan hringdi og hringdi. Ég skreiddist að dyrasímanum og hleypti honum inn, hafði ekki einu sinni fyrir því að segja eitthvað í dyrasímann. Maðurinn náttúrulega búin að eyða nóttinni í lestinni, ég varð að hleypa honum inn. Opnaði svo hurðina, skreiddist aftur inn í herbergi og klæddi mig í náttfötin vildi ekki senda Demetrio einhver skilaboð með því að vera nakinn í rúminu,. Ég heyrði hurðina lokast. Ég ákvað að loka augunum og vonaði að hann myndi bara leggjast við hliðina á mér og sofna. Hafði eytt megninu af andvökunóttinni í að hugsa um hvernig ég ætti að koma mér út úr þessu. En hafði ekki enn fundið neina lausn. Ég var búin að segja honum að ég vildi hann ekki, að ég vildi hætta með honum en var ekki alveg viss hvernig ég myndi bregðast við ef hann færi eitthvað að reyna að sofa hjá mér. Það var auðvitað voðagott að sofa hjá honum og það hafði ekkert að gera með tilfinningarnar mínar gagnvart honum. Gat svosem lokað augunum og látið sem hann væri einhver annar.. var náttúrulega í æfingu með það síðan ég var með Alberto...
“Hanna ég vissi að þú myndir sjá að þér, ég er komin og ætla aldrei að fara frá þér aftur.”
Rödd Alberto skarst inn í vitund mína...
“Alberto....? Hvað í andskotanum ertu að gera hér?” Hann lá nakinn við hliðina á mér... búin að raka af sér skeggið og allt hárið og reyndar öll önnur líkamshár.
“Drullaðu þér út, núna, ég vil þig ekki, ALDREI!” Ég fann hvernig tryllingurinn magnaðist upp í mér. Ég var ekki alveg að höndla situasjónina.
“Já en þú hleyptir mér inn, þú elskar mig enn.. þú veist það!”
Ég vissi ekki hvað ég átti að gera, Mauri ekki heima, og Alberto nakinn í rúminu mínu. Ég skutlaðist upp úr rúminu og hljóp fram. Berti þorði ekki á eftir mér, hélt auðvitað að Mauri væri heima og vildi ekki láta koma að sér nöktum frammi. Reyndar skrítið að hann skildi yfirleitt afklæða sig, hafði held ég aldrei séð hann nakinn, hann var alltaf í sokkunum þegar við sváfum saman!
Bjallan hringdi aftur. Fokk!!! í öllu panikkinu var ég búin að gleyma Demetrio! Skelfingin hríslaðist um mig og áður en ég vissi af var ég búin að hleypa honum inn og loka mig inná klósetti. Ég lá á hurðinni, vantaði bara glas til að leggja á hurðina til að heyra betur! Heyrði hurðina opnast og einhvern koma inn. Sekúndurnar liðu hægt. Ég var að tapa mér þegar ég heyrði öskur og stympingar.
“Hver ert þú? Hvar er Hanna?”
Ég opnaði hurðina hægt og sá Alberto standa vafin í lakið skelfingu lostinn. Rósablöð voru á víð og dreif í kringum hann. Demetrio hafði greinilega lamið hann með blómvendi sem var greinilega ætlaður mér.
Ég sá bara í bakið á honum. Nú yrðu einhver læti, því Demetrio var ekki skapprúður maður.
“Hver ert þú?” Heyrði ég hann segja, ég passaði mig að hafa nógu litla rifu á hurðinni þannig að ég sæi þá en þeir ekki mig.
“Ég er Alberto...”
“Ert þú Berti Skerti?” Demetrio hló! “Þú ert ljótari en ég hélt”
Ég vissi ekki hvað ég átti að halda!? Það að Demetrio skildi hlæja sýndi að hann hafði greinilega það mikið sjálfsálit að hann trúði ekki að ég hefði verið að halda framhjá honum... en að Berti skildi vera nakinn í rúminu mínu bauð ekki uppá aðra möguleika en að hann hefði sofið hér í nótt.
Berti titraði... “Hver ert þú?
“Ég er kærastinn... Hver ert þú?
“Ég er kærastinn!” Svaraði Berti.. Ég er búin að vera með Hönnu í marga mánuði, ég elska hana, hún vill mig..”
“Svafstu hérna í nótt?”
“Nei ég var að koma en Hanna elskar mig ég veit það”
Ég stóð enn bakvið klósetthurðina, var að spá hvort ég ætti nokkuð að blanda mér í þetta. Mikið væri nú gott ef að þeir ákvæðu að fara saman á kaffihús til að ræða um mig, og þá myndi ég kannski geta haldið áfram að sofa og losnað við þá báða! Það var óskhyggja, auðvitað.
“Og hvar er hún?” Spurði Demetrio, og eitthvað virtist vera að þykkna upp í honum.
“Hún var hérna rétt áðan. Hlýtur að vera að koma. Ég verð að fá að klæða mig!”
“Af hverju ertu nakin?”
Berti byrjaði að klæða sig eins og hálfviti, inní lakinu.
Demetrio reif af honum lakið og skellihló.
“Hanna!!” Berti öskraði yfir sig og ég vissi að ég gæti ekki lengur falið mig inni á klósetti.
Svo gerðist það, Demetrio ýtti Berta út úr herberginu, hann var bara komin í bolinn sinn. Ég horfði á eftir þeim fram á gang og hætti mér þá út af klósettinu, Demetrio opnaði hurðina og henti Berta út. Hann var enn bara á bolnum, stuttum hlýrabol með götum, eineygði vinurinn gapti við okkur, aleinn og umkomulaus á rökuðum pungnum.
“Hanna....?!?” Berti horfði á mig brostnum augum. Og Demetrio skellti á nefið á honum, eða frekar tillann!
Ég hló, og hló og hló... fékk móðursýkiskast og hló enn meira. Demetrio hló ekki.
“Hanna hvað er í gangi?”
“Demetrio, hvað ert þú að gera hér? Ég var búin að biðja þig um að koma ekki”
“Hanna mín, ég elska þig þú veist það og þú elskar mig og þú hefur ekkert með það að vilja hætta með mér núna. Sérðu ekki hvernig ég lít út!? Þú getur ekki verið annað en ástfangin af mér þú veist það. Viltu svona rakaðan hamstur eins og Berta?? Nei, þú elskar mig og þannig er það. Komdu uppí rúm og við skulum tala saman!”
Talandi um veruleikafyrringu, ég vissi ekki hvað ég átti að segja eða gera. Bjallan byrjaði að hringja, og hringja. Berti byrjaði svo að kalla:
“Nærbuxurnar Hanna, gerðu það láttu mig allavega fá nærbuxurnar!” Ég rankaði við mér og fór inní herbergi safnaði saman fötunum og henti þeim fram af svölunum.
“Fötin þín eru á götunni Berti, taktu þau og farðu og KOMDU ALDREI AFTUR!”
Ég heyrði Berta fara inn í lyftuna og langaði ekki einu sinni til að horfa fram af svölunum til að sjá hann hálf nakinn reyna að safna saman fötunum.
Ég settist á rúmið mitt og Demetrio settist við hliðina á mér. Ég virti hann fyrir mér, hann var eins og grískur Guð.. eða betra Rómverskur Guð. Vöðvastæltur með sítt hár. Ég sá bara ekki fegurðina, heldur bara barnalegan ungan dreng sem ég vildi ekki lengur vera með.
“Demetrio, ég vil ekki lengur vera með þér, við erum búin að eiga góðar stundir en ég vil ekki lengur vera kærastan þín.” Mig langaði mest að segja klisjuna; Þetta er ég ekki þú, en fann það ekki í mér.
“Má ég sofna og fara með lestinni seinni partinn?”
“Allt í lagi! Farðu að sofa”
Ég lokaði hurðinni á eftir mér og fór inn í eldhús til að hella mér uppá kaffi. Settist við eldhúsborðið og byrjaði að hugsa. Hvernig í ósköpunum hafði mér tekist að koma mér í þessa aðstöðu! Hugurinn bar mig aftur um tvö ár. Vorkvöld í Reykjavík við bláan tölvuskjá.......

Pizza

Pizzabakstur á laugardagskveldi, Hinrik afskaplega ánægður með afraksturinn.

11. febrúar er fallegur dagur!

laugardagur, febrúar 10, 2007

Stikkorð

Fór á frumsýningu í Óperunni í gær. Svo mörg voru þau orð!

Áttaði mig á því á fimmtudaginn hvursu háð netinu ég er. Lesa blöðin og bloggin. Var netlaus í einn og hálfan sólarhring og það fór barasta á sálina á mér.

Hef verið að fylgjast með fréttum af dauða Önnu Nicole Smith. Þvílíkur fjölmiðlasirkus. En svona er það víst þegar miljarðar eiga í hlut.

Rósa vinkona bloggaði rosagóðan pistil um Mæðravernd! Hvet ykkur til að lesa hann tengill hér til hægri "Rósin mín".

Gunna Lára vinkona mín byrjuð að blogga líka, rosa skemmtilegt blogg, flottar myndir, tengill hér til hægri!

Einar Berg litli frændi er hér í heimsókn, Hinrik og Einar sitja nú saman í Lazyboy stólnum og horfa á Spiderman. Sætir frændur!

Blogg í stikkorðum í dag!

miðvikudagur, febrúar 07, 2007

1997

Fyrir 10 árum tæplega flutti ég til Ítalíu, ég þurfti að fara í ítölskupróf í ágúst sem ég náði þannig að skólinn byrjaði ekki fyrr en í október (þurfti ekki að fara í ítölskunám). Þessa rúmlega 2. mánuði áður en skólinn byrjaði, hafði ég ekki mikið fyrir stafni annað en að ferðast svolítið og horfa á sjónvarpið, Díana dó á þessum tíma og svo móðir Teresa. Fréttatímar í stóra landinu Ítalíu einkenndust af glæpum og morðum og umferðarslysum. Ég hringdi í mömmu eitthvað döpur og hún benti mér á að hætta að horfa á fréttirnar! Það var gott ráð því andlega heilsan fór strax uppávið þegar ég hætti að horfa á þessar hörmungarfréttir.
Ég skrifa þetta vegna þess að nú er ég að byrja að finna fyrir sömu einkennum hér heima. Fréttir og fréttatengdir þættir einkennast af hryllingssögum af kynferðislegum misnotkunum og ofbeldi á börnum. Ég er ekki að segja að hætta eigi að flytja fréttir af þessum málum, alls ekki, en kannski ætti maður bara að horfa á annan hvorn Kastljósþátt, og láta kannski Kompás bara vera í bili.. Held að ég horfi bara á Americas Next Top Model í kvöld og sleppi Kastljósi alveg, litli bumbubúinn og hormónarnir mínir þola barasta ekki meiri hörmungar!

þriðjudagur, febrúar 06, 2007

Sumir dagar...........

Sumir dagar........... eru bara svona, Ingó veikur og Hinrik heima í fríi þar sem ekki tók því að vera að gera tvær ferðir inn í Reykjavík bara til að keyra og sækja í leikskólann! Ég vildi óska að Hinrik færi að komast að í Leikskólann hér í næsta húsi, þetta verður svo flókið þegar litla barnið verður komið og nú fara æfingarnar að hellast yfir hjá Ingó og hann í burtu öll kvöld... allavegana hér eru allir heima í dag.

Búin að vera að lesa bækurnar um Kvenspæjarastofu númer eitt síðustu daga. Rosalega skemmtilegar bækur, gerast í Botsvana og eru svo skemmtilega skrifaðar. Veita svo góða innsýn á hugsunarhátt kvenna í Afríku. Annars er Afríka farin að poppa mikið upp í dægradvöl minni þessa dagana. Horfði á Blood Diamond um helgina. Rosalega góð mynd og Leonardo Di Caprio kemur inn sem STERKUR leikari!! Ótrúlegt en satt, búin að missa barnafituna og sýnir snilldartakta.

Fór í Bókasafnið í gær, tók 2 bækur sem ég held ég skili barasta aftur í dag! Ekki spennó. Ég sakna Chick lit safnsins í Borgarbókasafninu, er núna aðallega að lesa glæpasögur af Bókasafni Hafnarfjarðar.

over and out

sunnudagur, febrúar 04, 2007

Gísli Pétur ofl

Viðtal við Gísla Pétur bróður minn í Fréttablaðinu í dag. Flott viðtal, flottur strákur!
Og ótrúlega flott mynd af honum!




Hinriki langar að sjá Karíus og Baktus, hann spurði pabba sinn áðan hvort hann hefði hringt í leikarana sem leika K og B til að fá miða... Pabbi hans svaraði "Nei, ég hringdi í Leikhúsið..." Það fauk í son minn, "Pabbi, hringdirðu í leikarana?" Pabbinn: "Nei, í Leikhúsið!" Hinrik: "Pabbi, Leikhúsið getur ekki talað!! Í hvern hringdirðu?" hehee bráðskír drengur þarna!

Heiða til Finnlands!

Loksins varð ég ánægð með þau lög sem komust áfram í Evróvisjón, Heiða komst áfram og ég vona að hún vinni. Við Ingó kusum í fyrsta skiptið, einhvernvegin átti ég ekki von á því að hún kæmist áfram þar sem mér hefur fundist lagaval þjóðarinnar nokkuð skrítið!

Saumaði eldhúsgardínur í kvöld, flottar!

Er illt í bakinur.. ekki gott!

Ætla að fara að horfa á einhverja góða mynd, gott mál!

Sund á morgun?? Veit ekki..fylgist spennt með hehehehe

föstudagur, febrúar 02, 2007

Rauðar neglur

Komin er upp sú ótrúlega staða að mig langar í sund! Það hefur barasta aldrei gerst! En núna var ég að lesa bloggið hans Hemma bró (sjá tengil hér til hliðar) og ég fussa og sveija!! Það er sem sagt "Raðkúkari" í suðurbæjarlauginni í Hafnarfirði og ég er viss um að starfsmenn laugarinnar hafa bara hreinsað kúkinn en ekki tæmt laugina og sett nýtt vatn! Laugin hefur nú hingað til verið þekkt fyrir allt annað en hreinlæti og núna er ég alvarlega að spá í að fara með strákunum mínum í sund einhversstaðar annarsstaðar, jafnvel á Álftanesi. Hmmm...

Ég er sem sagt að drepast í bakinu og verð að fara að gera eitthvað í því. Hugsa að sundferð, pottar og nokkrar ferðir gætu mýkt mig eitthvað upp.

Er annars búin að vera að pæjast mikið síðustu dagana, fer í pils á morgnana og í stígvélin og út á lífið hehehe Var í gær í pilsi sem ég saumaði á mig fyrir ári síðan, passaði þá í mittið, í dag passar það undir bumbuna yfir mjaðmirnar og það finnst mér gaman.
Svo er ég komin með voðaflottar langar neglur sem ég málaði rauðar í gær, og horfði svo lengi á. Hef ekki verið með langar neglur í mörg ár, ástæðan!? Vinnan, gat ekki safnað þar sem ég var alltaf að drullumalla eitthvað í Óperunni! Þar sem ég sit og dáist af nöglunum hugsa ég um hvað líf mitt en einfalt þessa dagana, að hafa tíma til að dást að rauðum nöglum!? Get varla flokkað mig sem húsmóður með svona langar neglur... því ef ég væri alltaf að þrífa og taka til þá myndu þær brotna ekki satt?? Bara að spá!

Sorglegt hvað er að gerast í Mosfellsbæ, þessi vegur sem verið er að gera er alveg við Handverkstæðið Ásgarð, Strákarnir þar geta ekki unnið við svona mikin hávaða sem umferð hefði í för með sér, ég grét með Bryndísi þegar ég sá fréttina.

Spennt að sjá hvað Margrét Sverris gerir, var svo glöð þegar hún sagði sig úr flokknum, grét yfir þeirri frétt.
Hef ekkert grátið samt yfir handboltanum, sem er gott, hormónarnir beinast í aðrar áttir þessa meðgönguna.

Nú bíða mín eldhúsgardínur sem þarf að sauma, og svo umferðin ætla að sækja strákana mína í föstudagstraffíkinni!